FunTESTic's FLY-site

Adrenaline junkie

door FlyLady

Alles wat we ooit hebben gekend is de crash- en opbrandmodus als het gaat om zowat alles wat we proberen te doen! Wij zijn de koninginnen van hyperfocus. We zijn er trots op dat we beter zijn in stressvolle situaties waar de klok tikt! Dit is gewoon zo triest dat we onder het wapen moeten zijn om iets voor elkaar te krijgen! Zo hoeven we niet meer te leven.

Je bent verslaafd aan je eigen adrenaline. Het is uw favoriete medicijn. Je weet niet hoe je jezelf moet aanpassen, omdat je altijd onder druk hebt gestaan om dingen voor elkaar te krijgen. Je denkt dat er een marathon nodig is om het huis op orde te krijgen. Je zegt tegen jezelf dat 15 minuten niet genoeg tijd is om mijn huis op orde te houden. Je zegt dit terwijl je rondkijkt naar elk plat oppervlak in je huis dat opgestapeld is.

Ik herinner me dat het mijn taak was om als 6-jarig kind de badkamer schoon te maken. Moeder wilde niet zeggen dat ik het moest doen voordat het zo erg was dat ze het uitschreeuwde. Ik zou daar naar binnen gaan en mijn best doen om het schoon te krijgen. Na uren schrobben kwam ik uitgeput tevoorschijn om een beetje lof van haar te krijgen, in combinatie met wat ik niet goed deed. Ik klampte me vast aan die weinige complimenten. Dat was de enige manier die ik kende om schoon te maken.

Als volwassene wachtte ik tot de badkamer zo slecht was dat ik er niet meer tegen kon. Dan ben ik uren bezig met schoonmaken. Het enige verschil nu als een "volwassen" was er niemand die mijn kleine bubbel deed openbarsten of opschepte over wat een goed werk ik had gedaan. Het enige wat mijn eerste man deed, was over alles klagen. Het maakte niet uit dat ik uren bezig was met het schoonmaken van ZIJN huis.

Als je uren bezig bent met schoonmaken is het geen wonder dat we de volgende dag geen badkamer willen schoonmaken. Ik kwam er eindelijk achter dat deze twee mensen nooit blij zouden zijn met wat ik ooit heb gedaan, maar dat ik ook iets uit hun negativiteit zou halen. Ik had toestemming om de martelaar te zijn. Kijk eens hoe ik deze badkamer heb gezwoegd om hem voor je schoon te maken!

Dit was een ruw ontwaken voor mij. Ik hoef het martelaarsspel niet te spelen. Ik hoef niet te wachten tot mijn badkamer zo vies is dat ik er misselijk van word. Ik kan elke keer dat ik daar ben iets schoonmaken. Mijn badkamer blijft schoon met een dagelijkse zwaai en veeg. Ik hoef mijn acties niet te voeden met adrenaline van welke aard dan ook. Ik kan dit voor mij doen omdat ik het verdien om een badkamer te hebben die geschikt is voor een koningin, omdat ik de koningin van mijn eigen huis ben.

Ik heb de badkamer als voorbeeld gebruikt, maar we gebruiken deze crash en burn-mentaliteit in alles, van schoonmaken tot vrijwilligerswerk en leuke dingen zoals schrijven en scrapbooking. We gaan tot het uiterste door te hyperfocussen en dan doen we het maandenlang niet meer. We denken dat we een marathon moeten lopen om dingen voor elkaar te krijgen, terwijl we eigenlijk alleen maar consistent hoeven te zijn.

Vandaag kreeg ik een getuigenis van iemand die haar autobiografie voor haar kleinkinderen wilde schrijven. Ze had besloten dat 15 minuten niet genoeg tijd voor haar was om zelfs maar klaar te zijn om te schrijven, laat staan haar dagboeken en foto's door te bladeren om inspiratie op te doen. Ze dacht dat 15 uur precies de juiste hoeveelheid tijd was om haar op weg te helpen. Dat deed me verdriet, want je kunt niet elke dag een marathon lopen.

Een boek schrijven moet een prioriteit worden. Je moet er ruimte voor maken in je routines. Het belangrijkste onderdeel is het plan. Toen ik Sink Reflections schreef, deed ik het in twee weken. Mijn plan was om me aan te kleden om schoenen aan te trekken, mijn ochtendroutine te doen, iets voor het avondeten te plannen, mijn telefoon, mijn browser en mijn e-mail uit te zetten en 3 uur of 10 pagina's te schrijven, wat het eerst kwam. Ik gaf het beantwoorden van e-mails aan anderen (wat erg moeilijk voor me was) en ik deed wat ik van plan was te doen. Na drie uur zou ik stoppen omdat schrijven veel van je vraagt. Dat weerhield me er niet van om na te denken over wat ik wilde schrijven. Ik moest tijdens dit hele proces aardig voor me zijn. Dit is echt waar het bij FLYing om draait.

Ik had Roberts suggestie overgenomen om eerst mijn laatste hoofdstuk te schrijven. Hij zei dat als ik wist waar het zou eindigen, het me een plek zou geven om naar toe te gaan. Hij zei dat ik moest nadenken over wat ik JOU als lezer wilde achterlaten als je het boek neerlegde. Vervolgens heb ik gebrainstormd over bulletpoints die uiteindelijk hoofdstukken werden. Ik moest elk opsommingsteken zien als een opstapje naar het maken van het boek waarvan ik wist dat het geschreven moest worden. Ik had niet eens een schets. Mijn lerares Engels op de middelbare school, mevrouw Hays, zou dat afgekeurd hebben.

Tijdens het proces was ik niet hypergefocust, ik nam de langzame en gestage route en de consistentie wierp zijn vruchten af. Robert noemt het projectmodus. Doe elke dag een beetje en uiteindelijk voltooi je wat je van plan was te doen!

Vandaag schreef ik dit essay terwijl ik op de loopband stond. Ik zette eigenlijk de ene voet voor de andere terwijl ik liep en schreef op mijn slaapmuziek. Ik weiger mezelf in elkaar te slaan omdat ik niet op de "juiste" manier heb geoefend. Ik heb meer gedaan dan ik heb gedaan. Ik denk niet dat er in mijn toekomst marathons zijn, maar er kan een ander boek worden geschreven terwijl ik op de loopband sta. Ik weet dat je niet ziet hoe dit mogelijk is, maar ik doe het al jaren. Dit is de enige manier waarop ik op dat ding kan lopen. Misschien laat ik Demos een video maken van mij terwijl ik schrijf en loop.

Volgende maand oefenen we onze gewoonte van Swish en Swipe. Drink je water en elke keer dat je op het "potje" moet, maak je iets in je badkamer schoon. De koningin in jou zal elke keer glimlachen als ze op haar troon zit.

FlyLady

(vertaald van) FlyLady
http://www.flylady.net/d/br/author/flylady/